رابطه تغییر در اظهارنظر حسابرسی با تأخیر درگزارشگری مالی

به موقع بودن یکی از مهم ترین ویژگی های کیفی اطلاعات مالی محسوب می شود. به موقع بودن به اینمفهوم است که اطلاعات باید در کوتاه ترین زمان و به سریع ترین شکل ممکن در دسترساستفاده کنندگان قرار گیرد. هر چه فاصله زمانی بین پایان سال مالی و تاریخ گزارشگری مالی کوتاه ترباشد، سودمندی حاصل از صورت های مالی حسابرسی شده سالانه واحدهای تجاری افزایش می یابد.هدف این پژوهش، بررسی رابطه بین تغییر )بهبود یا پیشرفت( در اظهارنظر حسابرسی با تأخیر درگزارشگری مالی است. روش پژوهش از نوع همبستگی بوده و از روش های رگرسیون برایتجزیه وتحلیل داده ها استفاده شده است. جامعه آماری شامل 561 شرکت از شرکت های پذیرفته شده دربورس اوراق بهادار تهران طی دوره زمانی سالهای 5131 الی 5135 است. نتایج حاصل از آزمون هایآماری انجام شده بر روی فرضیه های پژوهش نشان می دهد که تغییر )بهبود یا پیشرفت( در اظهارنظرحسابرسی با تأخیر در گزارشگری مالی رابطه معنی داری دارد و در حالی که متغیرهای کنترلی پژوهششامل هزینه دعاوی حقوقی، تغییر حسابرس، تجدیدنظر یا تدوین استانداردهای حسابرسی، تصدیهمزمان ریاست هیئت مدیره توسط مدیرعامل و اهرم مالی با تأخیر در گزارشگری مالی رابطه معنی داری